من خرسند و تو خرسند

من خرسند و تو خرسند ،
چون دو فرشته ی سپید ،
می خرامیم،
در باغهای شب .
آرزوی من و آرزوی تو،
چون دو زبانه آتش ،
دست می افشانیم و خندان ،
در تلاشی بی پایان ،
در رمز و راز زندگی .
آن عشق که شعله آفرینش را بر افروخت
راز خورشید با خود دارد.
عشق و تنها عشق می تواند بگوید ،
از کجا بذر میلیونها ستاره افشانده شد ،
چرا هر ذره ، به دنبال ذره خود است ،
چگونه ، به رغم رنج و مرگ ،
زندگی خود شادی است ،
و دم شیرین.
او این به ما آموخت و ما دانستیم ،
سر خوش به یقین در علم او ،
دست در دست ایستاده ،
در زیر سایه های جنگل ،
در در گرو دل آرمیده ،
در سپیده دمان روز.